Nieuwsbrief 18: We hebben een nieuw Wereldrecord!!!

Zondag 24 aug. 2014

 Direct bij de eerste poging is het Aalt Toersen gelukt om een nieuw Wereldrecord te rijden in de 50cc  motorcycle, “partly streamlined” klasse op de Bonneville Zoutvlakte, Utah, USA.

Na heel veel slecht weer en regen in de afgelopen weken,  leek het er op dat dit jaar de Bonneville Motorcycle Speed Trials niet door konden gaan. Gelukkig is het  vandaag uitstekend weer en de banen liggen er redelijk goed bij. De windsnelheid is laag en dat is ook nodig voor gunstige omstandigheden , want om FIM erkenning voor een Wereldrecord te krijgen moet je de gemeten afstand in 2 richtingen afleggen binnen een tijdsbestek van twee uren. Ben je te laat met je “return run”, dan vervalt je recordpoging.

De Speed Trials week werd vanmorgen begonnen met een Riders Meeting waarin alles nog eens goed uitgelegd werd. De organiserende American Motorcycle Association (AMA) heeft haar eigen records, maar dit evenement is gecertificeerd door de wereldwijde motorsport organisatie FIM. Dus nadat de Riders Meeting voor de AMA was afgelopen,  moesten de deelnemers die FIM erkenning willen voor een Wereld Record zich daarna melden bij de FIM officials om daar te horen wat de FIM spelregels zijn. Het moet gezegd worden dat alle officials vrijwilligers zijn die de Speed Trials als hobby hebben en ontzettend vriendelijk zijn ook erg met ons meeleven en ons veel succes wensten.

De racebanen op de zoutvlakte zijn zo ontzettend groot, dat je gemakkelijk kunt verdwalen. Vanwege de zoutconditie had de AMA de twee banen iets korter gemaakt dan gebruikelijk. De baan waar wij onze recordpoging mochten doen noemen ze de “Mountain Course” en was dit keer 5 mijlen lang met tussen mijl 3 en 4 de tijdmeting. Aalt reed zijn eerste run een gemiddelde van ruim 99 mph, wat ruim voldoende is voor een wereldrecord, want dat record staat op ruim 81 mph. Hiermee was hij “qualified” voor de return run. Onder begeleiding van een official moesten we met de racer terug naar “impound” (parc fermee) waar de officials een aantal zaken checken. Goed op tijd voor de return run kregen we het seintje om een official in een auto te volgen naar het einde van de Mountain Course. Daar stonden 2 officials op ons te wachten die het heel fijn voor ons vonden, maar ook blij waren dat zij eindelijk ,ook wat te doen kregen door Aalt te mogen starten met een groene vlag. We dachten dat we dit keer wat wind mee hadden en wellicht meer snelheid zouden kunnen maken en boven de 100 mph zouden kunnen komen, maar dat viel wat tegen. Aalt vertelde dat hij eerst de wind opzij had en pas op het laatst wind mee had, maar hij kon niet merken dat het sneller ging. Dat klopte ook wel, want zijn tweede tijd was ruim 97 mph. Dus iets minder, maar toch wel ruim voldoende voor een nieuw Wereld Record. Met onze service truck hebben wij Aalt weer opgepikt en opnieuw onder toezicht van een official ging het weer terug naar Compound. Daar moesten opnieuw administratieve handelingen verricht worden en enkele technische mensen van de AMA en FIM gingen alles controleren. De cilinderkop moest gedemonteerd worden om heel precies de cilinderinhoud te kunnen meten. Gelukkig was het allemaal in orde en staat het record vast, hoewel het allemaal nog bevestigd moet worden door de bobo’s op het hoofdkantoor van de FIM in Geneve. Voorlopig moeten wij het doen met de strookjes van de tijdwaarneming.

Met al het wachten en controleren is de dag zo voorbij. Vanavond gaan we op de camping proberen nog wat verbeteringen aan te brengen en kijken of we morgen, of later deze week, het record nog wat scherper kunnen stellen. Het hele circus moet dan wel weer opnieuw, dus machinekeuring, kwalificeren, impound, returnrun, weer impound en controle.  Alleen als een recordpoging mislukt, dan hebben we  kans op een tweede poging. Lukt de eerste poging, dan blijkt dat je die dag niet toekomt aan een tweede poging want na 17.00 u. mag je niet meer in de startrij gaan staan.

Het was meteen de eerste dag een zeer succesvolle dag. Nou maar hopen dat het weer goed blijft en het record in de loop van de week nog wat scherper kunnen stellen.

Groeten uit Wendover, USA

Team Groene Tulp / CL  Classics Racing

De Riders meeting was erg druk bezocht en duurde aanzienlijk langer dan dat wij in Nederland gewend zijn.

Hier voor de pre-start lijn wachten. De volgende keer slaan we dit onderdeel over, want je mag ook met je servicetruck naar de start gebracht worden. Het wachten duurt dan nog wel net zo lang, maar je hoeft niet zo lang in je raceoutfit te lopen.

Hier wachten voor de echte start.

In de verte rijdt Aalt een eenzame strijd tegen de klok. Hij won.

Gekwalificeerd voor de returnrun. Nog gauw even de accu opladen en brandstof bijvullen. De temperatuur van het koelwater bleef goed laag.

Eigenlijk viel het nog wel mee met de aanslag van zout. De koelgaten van de voorrem hebben we afgeplakt om te voorkomen dat het zout naar binnen komt. 

De strookjes van de tijdwaarnemingen. Met zowel over de afstand van 1 km als over de afstand van 1 mijl ruim  99 mph voor de eerste run en ruim 97 mph voor de return run. Hier doen ze alles in mijlen. De FIM zal later ook de tijd in km/u geven, maar we kunnen zelf ook rekenen.

Hier bij de start van de return run. Toen we aankwamen was er nog een coureur onderweg naar ons toe, dus daar moesten we nog even op wachten, maar het viel ons erg mee hoe snel we in de tegenovergestelde richting van start konden gaan. Het bleek dus echt wel zo te zijn dat gekwalificeerde rijders voorrang krijgen. Dat is ook nodig om binnen de twee uren de return run succesvol te kunnen afleggen. Het is toch zeker wel 25 km. rijden met de auto om met de motor na de eerste run via Impound naar de start van de return run te gaan. 

De motor wordt gecontroleerd na de succesvolle return run. AMA officials in rood T-shirt en een FIM man in grijs.

De cilinderkop is er door Maarten en Aalt afgehaald om toegang te verschaffen tot de cilinder. Het meten van de cilinderinhoud is dus serieus werk.

Nieuwsbrief 19: niet gereden, maar wel veel geleerd.

Maandag 22 aug. 2014

Voor de middag:

Dank jullie wel voor de vele felicitaties en leuke reacties. We hadden gisteren een super goede dag, maar vandaag is het weer helaas spelbreker.

Gisterenavond is er nog tot laat, in de koplampen van de auto’s, door gesleuteld op de KOA camping in Wendover.  Gelukkig is het merendeel van de kampeerders ook deelnemer aan de Speed Trials zodat we de motor ook nog even konden starten zonder heibel. De tank is voorzien van een laagje zilverpapier om er voor te zorgen dat de brandstof niet al te warm wordt in de felle zon. Verder is de hoofdsproeier veranderd en er is een andere cilinderkop gemonteerd. Vanmorgen zijn we eerst weer naar de machinekeuring geweest, want die boodschap hadden we gisteren van de officials meegekregen. Sleutelen aan je motor mag wel, maar kom daarna altijd even langs de machinekeuring. Ze controleren dan vooral of alles weer goed geborgd is met borgdraad. De keuring verliep goed en snel. We zijn niet naar onze pit gereden, maar direct met de racer achterop de pick-up naar de voorstart om daar plaats te nemen in een heel lange rij wachtenden. We was toen ca. 8.00 u. ’s morgens en we staan daar nu nog steeds, weliswaar een klein eindje verder naar voren. De wind is te hard om veilig te kunnen rijden. Er was even een momentje dat het wat mider woei en er mochten toen een beperkt aantal deelnemers starten. Het is nu 25 graden C (erg laag voor de zoutvlakte) maar het voelt wat fris aan door de stevige wind. Af en toe komt het zonnetje er door, maar er is veel hoge bewolking. Gelukkig regent het niet en er hangen ook geen buien in de lucht. Het is nu 12.30 u. en iedereen wacht nog steeds geduldig in de rij. Er zijn heel interessante vehikels te zien en iedereen heeft wel een praatje. Publiek is er zeer weinig dit jaar. Er komen er anders veel met hun motor, maar dan moeten ze dit jaar een heel eind door de pekel rijden en ik kan me voorstellen dat je dat niet graag doet.  Gelukkig hebben we brood, water en fruit bij ons zodat we niet verhongeren hier midden op het zout. We leren snel!

Na de middag:

De wind is niet gaan liggen en we hebben vandaag niet kunnen racen. Heel erg jammer, maar laten we het positief bekijken: het heeft niet geregent, de banen liggen er nog steeds prima bij, de weersverwachtingen zijn beter voor de komende dagen en we hebben vandaag veel geleerd. Terwijl de pick-up met de racer netjes in de rij bleef staan hebben onze technische mannen les van Eva gehad. Ze is in het begin van de dag nog wel van de voorstart naar de start area gestuurd, maar is van daar ook weer teruggestuurd en is toen meteen naar haar pit gegaan. Ze kwam op haar superlichte electrische fiets bij ons en nodigde ons uit om bij haar te komen kijken naar haar streamliner, waarbij ze ons dan veel tips kon geven. Bovendien had ze bij de technische staf een checklist voor de keuring gebietst, voor ons erg waardevol en een document dat eigenlijk geheim is voor de deelnemers.

Aalt mocht plaatsnemen in racer waarna haar veiligheidsgordels, arm restraints, neck restraints, enz. werden geprobeerd en waarbij zij aangaf waar de keurmeesters op letten. Ook cockpit, de brandblus installatie, de parachute lancering, enz. werden uitvoerig besproken, waarbij Maarten steeds foto’s maakte van de details en de certificeringscodes van kleding, enz..  Zo hoefden we ons niet zo te vervelen en hebben weer een heleboel kennis opgedaan. Bedankt Eva en Bill! Wat een fijne mensen.

Ondertussen had Dik zijn Indian makker Bob uit Las Vegas weer opgezocht en kwam weer terug in het T-shirt van het “Laughing Indian Racing Team” dat hij van Bob had gekregen (de overloper!).  Het was wel lachen. Bob had een Nationaal AMA record gereden met zijn Indian Chief 1200cc uit 1946. Hij had een snelheid van 87 mph terwijl Aalt met z’n 50 cc-tje 12 mph sneller had gereden.

Op de terugweg moesten we nog steeds door het water voordat we van het zout af gaan. De schattingen van dat “randmeer liepen uiteen van 1 tot 3 km breedte en ongeveer 10 tot 15 cm diepte, dus maar weer auto wassen bij terugkomst op de camping. We hopen dat we morgen weer kunnen racen.

Inmiddels hebben we ontdekt dat er op de volgende website ook iets over ons is gepubliceerd:  www.motor.nl/niews/toersen-pakt-record

Via de FM radio kan iedereen volgen wat er gebeurt en welke tijden er gereden zijn. Onmisbaar.

Amerikanen houden nou eenmaal van veel cubic inches.

Je ziet de meest vreemde raceteams. Meestal op Harley Davidson.

Het keffertje met speciale zoutschoentjes snuffelt aan de schoen van Hennie.

Een knoert van een Triumph 4-cilinder.

Links Bob Clift met z’n Indian uit 1946. Ook de cilinderkop van deze oude Franse legermotorfiets moet er af om de cilinderinhoud na te meten. De officials hadden gisteren geen tijd en daarom was alles verzegeld en moest vandaag gemeten worden. 

Dit is het mechanisme waarmee je de canope (cockpit) zowel van binnen uit als vanaf de buitenkant kunt openen.

Ja Aalt, dat zit best goed in zo’n electrisch aangedreven motor met zijspan. Volgens Eva zou het een goede keuze van ons zijn als we ook met een zijspan beginnen dan kun je later altijd nog dat span er af halen.

Eva met Aalt aan het stuur. Geen gewoon stuur, maar 2 stuurstangen zoals in een helicopter. Dat maakt het gemakkelijker bij het uitstappen, want de reglementen zeggen dat je binnen 30 sec. op eigen kracht je cockpit moeten kunnen afnemen en er uit moet kunnen kruipen.Eva heeft 13 sec. nodig, terwijl zij met hulp van 2 crewleden er 10 minuten over doet om in de streamliner te komen met de gordels om.

Eva kan geen geschikte kandidaat voor in het zijspan vinden, daarom zit haar vriendje achter de stroomlijn tussen de batterijen.

Groeten uit Wendover, USA

Team Groene Tulp / CL  Classics Racing   

Nieuwsbrief 20: “Not qualified”.

Dinsdag 24 aug. 2014.

Voor de middag:

We vertrokken op tijd van de camping. Het weer zag er prima uit, weinig wind en een mooie opkomende zon. We hadden er alle vertrouwen in het record van zondag te kunnen verbeteren. De motor had nu wat meer compressie, een kleinere sproeier en de banden waren wat extra hard opgepompt. Toen we bij het zout aankwamen vonden we het direct al wat vreemd, want het was bij ons op de camping vannacht lekker droog gebleven. Maar Jan Maarten van Dongen, die vanochtend al vroeg op de camping was aangekomen om ons team vandaag te versterken, zei al dat hij onderweg vanaf Salt Lake City veel regen en onweer had gehad. Het “randmeer” was aanzienlijk gegroeid en was nu wel 5 km. breed, helemaal tot aan de pits en daar was het soppen. We hoorden wel op de radio dat het zout gelukkig goed was en dat er vandaag volop geracet kon worden.

Omdat er nu 2 camara’s op de racer gemonteerd waren moesten we eerst naar de keuring en daarna direct in de rij opstellen voor de “short course, basic lane”, wel natuurlijk de langste rij. Tijdens het wachten kwamen we in gesprek met het kleine meisje op haar zwarte scootertje. Ze is ontzettend fanatiek en doet alles zelf aan de brommer, dus een dametje met zwarte handen en zwarte randjes om de nagels. Ze stond vanmorgen al om 6.00 u. vooraan in de rij en had net haar return run gemaakt en een nieuw AMA-record in haar klasse gereden, dus dolblij en vloog iedereen om de hals die maar in de buurt kwam. Ondergetekende stond natuurlijk met de neus vooraan. Eindelijk om 11.10 u. mochten we naar de start vertrekken en daar hebben we vervolgens nog eens tot 13.10 u. moeten wachten tot de “intermediates” (de mannen en vrouwen die harder gaan dan 125 mph) gestart waren, nog enkele qualifiers een return run gemaakt hadden en de 10 man die nog voor ons waren, ook gestart waren. Eén  van hen was de blinde man met de driewieler. Het duurde erg lang voordat hij weg was, want hij moet met hulp het startpunt opzoeken en dan moet de bestelbus, welke de sonar geluiden aan hem doorgeeft, precies recht op bepaalde afstand achter hem zitten. Daarna start hij heel voorzichtig, maar na een tijdje gaat hij echt verschrikkelijk hard.  Het starten van Aalt  verliep prima. Aalt mocht van de starter een ruime bocht nemen naar het startpunt, zodat hij al iets eerder het gas voluit kon draaien. We warten zeer gespannen, maar ook wel een beetje teleurgesteld dat de tijd (ca. 94 mph) toch ruim onder het record van zondag lag. Dus niet gekwalificeerd en terug naar de pits. Eerst goed nadenken en bespreken wat er gewijzigd gaat worden. En daarna proberen of we nog een tweede poging kunnen ondernemen.

Ondertussen hebben we ook maar eens weer de FIM officials opgezocht en ze beginnen ons nu al uit de verte te herkennen en zijn uitermate vriendelijk, dus tijd om ze  wat lastige vragen te stellen. Er hing een FIM papier aan de jurybus met daarop de voorlopige updates van de wereldrecords, met ook de naam van Aalt er op in het groen. Daar wilden wij wel graag een kopietje van hebben. Die hadden ze niet, maar tot onze verbazing gingen ze even speciaal voor ons een afdruk maken. Terwijl de ene het papiertje ging printen in de bus hebben we met de ander besproken dat het voor ons zo lastig is om volgend jaar met de streamliner te komen zonder zeker te weten of we alles volgens de reglementen gebouwd hebben. Wij hebben grote behoefte aan een pre- inspection door een FIM official en waarachtig hij woont in de buurt van Hannover en is bereid ons daar bij te helpen. Dus als we denken dat we helemaal klaar zijn met de streamliner, dan doet hij een pre-inspection en zal eventuele discussiepunten opnemen met de AMA, zodat we goed beslagen ten ijs / zout komen.

Na de middag: Wachten, wachten, . . .

Over de middag valt weinig te vertellen. De techneuten hebben de situatie weer teruggebracht zoals die zondag was. Aalt gaf aan dat hij het gevoel had dat de motor op het laatst wat inzakt qua vermogen en dat blijkt ook wel uit de “Time slip”. Het zout vreet werkelijk overal in. Een achterwiellager begon wat te knarsen en vroeg om aandacht. Daarna maar weer terug naar de voorstart om daar vervolgens heel lang te wachten. Om ongeveer kwart over vijf werden we weggestuurd met de toezegging dat we morgen vijfde in de rij mogen staan, als we er voor zeven uur zijn. Dus dat wordt vroeg naar bed. We hebben afgesproken dat we om zes uur vanaf de camping vertrekken, dus om vijf uur opstaan. Tot overmaat van ramp begint het nu ook nog te regenen en moet ik straks in  donker, in de regen voor het kantoor van de camping (enigste plek waar ik wi-fi heb) gaan zitten om jullie dit bericht te sturen. Het leven is zwaar, geloof me.

Sorrie mensen, maar als ik een Indian zie, dan moet ik daar even wat meer van weten. Deze Chief is iets jonger dan die van Bob en was die van Bob origineel, deze is danig verbouw, dus een andere klasse.

Womans talk, maar wat ging ze hard op die 1000cc Aprillia.

Gisteren konden we maar geen koffie bemachtigen. Vandaag lukte dat wel.

We zijn eindelijk door naar de start. Jan Maarten draagt een knoert van een camera waar hij heel mooie foto’s en stukjes film mee heeft gemaakt.

Hennie zorgt er voor dat Aalt het hoofd koel houdt, terwijl Gerrit en Maarten er voor zorgen dat alles voor de start in orde is.

Prettig om op officieel FIM  papier te zien dat we twee wereldrecords hebben:

Over 1 km.: 158.087 km/u.

Over 1 mijl: 158,163 km/u.

Hieruit blijkt dus dat het laatste stukje iets sneller ging. 

Hier het strookje van onze tweede poging. De snelheid na 1 mijl is lager dan bij 1 km, dus het eerste deel ging harder dan het laatste deel.

De run bleek niet een verbetering van zondag te zijn, dus geen kwalificatie voor een return run. De veranderingen bleken dus niet goed uit te pakken.

Bij de racers zie je rare constructies, maar bij de pitbikes kan het er ook raar uitzien. Hier eentje met van achteren een zware viertakt Chinese Honda imitatie en van voren een gewone fiets. (Geen garantie op de voorvork, vandaar wellicht de 2 helmen die er aan hangen.)

Groeten uit Wendover, USA

Team Groene Tulp / CL  Classics Racing